Psychrock mét ballen

Backstage bij Tamarin Deserts eerste cluboptreden
19 december 2014 in Grenswerk, Venlo.

Het publiek krijgt zijn gezicht vanavond niet te zien. Loek Hendrikx, zanger van de jonge neopsychedelische rockband uit Eindhoven heeft alleen oog voor zijn gitaar. Alhoewel, dat weet niemand zeker. Lange bruine lokken verbergen zijn gelaat. Het enige dat de kleine honderdvijftig toeschouwers in Venlo’s poppodium Grenswerk na uithalen op zijn zwart-witte Gretsch mogen aanschouwen, is zijn tong.

Stilte. De kleine ruimte achter het podium is gevuld met flightcases, gitaarkoffers en versterkers. Jeweetwel, van die oude VOX-versterkers, waar de Beatles nog op speelden. Allemaal spullen die later voor sixtiessensatie Taymir, die avond de hoofdact, naar voren worden gereden. Ineens vliegt de geluidsdichte deur, waar met zwarte letters ‘STAGE’ op staat gekalkt, open. Het gejoel en geklap vanuit de zaal maakt een einde aan de rust. Één voor één komen de vier leden van Tamarin Desert achter het gordijn vandaan – gitarist Pim voorop. ‘Ow man, wat was dat vet’. Zanger Loek houdt zijn gitaar nog altijd vast. ‘Wat was dat met mijn stem, ik hoorde mezelf echt niet’. Zelfs de normaal zo stoïcijnse bassist Kris mengt zich in het gesprek. ‘Zou iemand mijn foutjes tijdens Indian Woods hebben gehoord?’

Veel tijd voor een uitgebreide evaluatie is er niet. Artiestenbegeleider Etienne wijst het jonge viertal – allen zijn begin twintig – erop dat de lift zo snel mogelijk gevuld moet worden met hun instrumenten. ‘PAUW! moet zo beginnen, dus een beetje snel graag’. Ondertussen komt de gitaarbelofte uit Twente al uit de kleedkamer. De meeste geboekte act van Popronde 2014 mag het tweede voorprogramma verzorgen. Terwijl Myron, de bebaarde drummer van Tamarin, nog heen en weer loopt om zijn statieven in de lift te zetten, komt zanger Brian van PAUW! al aanrijden met zijn groenige gitaarkabinet. Met zijn lange blonde haren, bruine vest en leren schoenen lijkt hij zo uit een spaghettiwestern te zijn weggelopen. Hij tikt Pim aan. ‘Vette amps man, wat is het precies voor iets?’ Een brede glimlach verschijnt tussen Pims lange bruine krullen door. Vol trots licht hij alle specificaties van zijn versterker toe.

De ontlading komt pas in de kleedkamer. kleedkamer? Het kwartet heeft een heuse suite gekregen. Compleet met ligbad, tweepersoonsbed, en koelkast vol drank en spijs én met uitzicht op de foyer. Myron springt wat rondjes en duikt op het bed. ‘Zijn we focking famous nu, of wat!’ Slechts een half uur had de band nodig om de grote zaal van het popodium in Venlo te verbluffen. Kris trekt de koelkast, in de vorm van een Marshall-versterker, open. ‘Iemand een biertje?’ Loek pakt er ééntje aan, gaat met zijn vingers door zijn lange haar en neemt een slok. Hij is tevreden.

Acht uur eerder oogt Loek wat minder ontspannen. Nog een beetje brakkig van een feestje de avond van te voren stapt hij in Nijmegen op de trein. ‘Ik ben blij als we op het podium staan. Ik ben al dat reizen en geregel nu al zat’. Samen met zijn vriendin Maud is hij onderweg naar Venlo. Omkleden, de instrumenten inladen bij het oefenhok, de jongens ophalen en alles naar Grenswerk brengen. Het leven van een muzikant is niet het makkelijkste. ‘Maar wel het leukste. Echt iedereen komt kijken, zelfs mijn vrienden van de zuipkeet – die normaal nooit naar een popconcert gaan’. Maud begint te lachen. ‘Bij een vorig optreden klommen ze op het podium, gingen ze selfies maken met Loek en zongen ze zelfs een liedje mee’. De Limburgse zanger voegt lachend toe: ‘maar dat zullen ze vanavond niet flikken’.

Één van Tamarin Deserts grootste fans staat hen op het station op te wachten: Loeks moeder Dorine. Zij neemt hen mee naar huis, waar Loek zich voorbereidt op vanavond. ‘Weet je zeker dat je daar eten krijgt?’ vraagt Dorine. ‘Ja, mam, maak je maar geen zorgen’ roept Loek terwijl hij een schone broek aantrekt en de laptop opstart. Even wat muziek luisteren. Al zijn helden komen voorbij: Pond, Tame Impala en de Allah-Las. Tevens ook grote inspiratie voor de band zelf, samen met The Beatles natuurlijk. ‘Zij hebben de balans tussen psychedelica en ‘liedje’ geperfectioneerd’. Ondertussen komt zijn moeder toch aanzetten met Limburgse vlaai. Appelkruimel én kersen. Je weet maar nooit.

Ergens in het buitengebied van Venlo staat het huis van Kris’ ouders. De zolder van hen maakt dienst uit als oefenhok van de band. Als Loek aankomt is Myron het drumstel al in zijn kleine, groene Peugeot aan het proppen. Boven staat Pim uit te zoeken wat mee moet voor het optreden. De zolder wordt gesierd door rode vloerkleden en is bezaaid met kabels en papiertjes met songteksten. Instrumenten en apparatuur staan er in overvloed. Pim kijkt naar een klein Hammondorgeltje. ‘Die gaat niet mee. Als we daarop gaan spelen, gaat de snelheid uit onze show. Mensen moeten blijven kijken – anders gaan ze bier halen’.

Twee auto’s vol met instrumenten en versterkers: Tamarin Desert is er klaar voor. ‘Ik heb geteld’ zegt Myron terwijl hij een sigaret opsteekt. ‘Dit wordt onze 23e gig!’ ‘Maar wel de eerste keer in een club’, voegt Loek toe.

Wat maakt de band zo goed? Volgens de muzikanten zelf maken ze een unieke combinatie van garagerock en psychedelica – psychrock met ballen. Volgens 3voor12/Eindhoven mag je de jongens gerust vergelijken met Tame Impala en Pond, maar denk er dan wel even vettige Led Zeppelin-achtige fuzz- riffs en grooves bij. Programmeur Johan Hauser van Grenswerk is in ieder geval enthousiast. ‘Ze hebben een heel goed optreden neergezet op de Zomerparkeesten in Venlo. Daarom boek ik ze nu in deze zaal’. Hauser geeft vaker bands uit de regio de kans om op een groter podium te spelen. ‘De jongens van Tamarin zijn erg eager en ambitieus. Die gaan binnenkort zeker doorbreken’.

Tamarin Desert is ooit ontstaan uit een coverbandje op de middelbare school. Loek, Kris en Pim begonnen te pielen op zolder en vroegen Myron als drummer erbij. Ze vertrokken vanuit de stonerrock, maar belandden bij de psychedelica. ‘Het is een beetje chaotisch gegaan, maar uiteindelijk was er een idee’ vertelt Loek. Het viertal timmert pas driekwart jaar aan de weg en doet dat niet onverdienstelijk.

Twee auto’s rijden de parking op van Peperstraat nummer 10 in Venlo. Een prachtig verlicht gebouw dat aandoet als modern, gekleurd pakhuis, maar tegelijkertijd ook de elegantie heeft van een Florentijns Palazzo ten tijde van familie de’Medici. Het nieuwe poppodium – ontworpen door architecten Van Dongen & Koschuch – is pas twee maanden open en dus spiksplinternieuw. ‘Er hebben nog niet veel bands opgetreden, dus jullie zijn één van de eersten’ zegt artiestenbegeleider Etienne, terwijl hij de handen van de bandleden schudt. ‘Kom maar mee, dan laat ik jullie kleedkamer zien’. ‘Kleedkamer?’ zegt Pim verbaasd. ‘Jazeker’, antwoordt Etienne. ‘En daarna gaan we met alle artiesten samen eten’.

Het is druk in de artiestenlounge. In de langgerekte, smalle ruimte staat een grote bar, die van alle gemakken is voorzien; inclusief biertap en espressoapparaat. De muzikanten en roadies van Taymir hebben een plekje aan de grote tafel in het midden gevonden. Ook de sofa’s en luie zetels bij het raam worden door hun aanhang bezet. Als de jongens van Tamarin binnenkomen zitten alleen zanger Brian en drummer Rens van PAUW! nog aan de bar. Allebei met een berg witte rijst. Zij zijn vegetariërs en hoeven de gehaktballen niet. Brain vraagt de jongens naar hun plannen. ‘Op de planning staat een heuse release show. Over een paar weken staan we in de Effenaar. Verder gaan we binnenkort een EP opnemen’ vertelt Loek. Het is tegenwoordig steeds moeilijker als beginnende band om je hoofd boven het maaiveld uit te steken, maar de jongens doen hun best. ‘Ook al worden we niet beroemd, we blijven spelen. Dat is het toch het mooiste wat er is?’

De jongens van Taymir achter in de lounge hebben de ‘aan-knop’ van het keyboard gevonden Ze staan met z’n vieren te dansen op een drumbeat terwijl zanger Bas van de Haagse beat-popformatie het riffje van Shambhala – de laatste single van PAUW! – naspeelt. Rens, een boom van een vent, draait zich om en lacht hard.

Het is zover. Een beetje gespannen staan de vier jongens in de kleine ruimte. Myron kijkt naar zijn drumstokken en Pim draait aan zijn krullen. Ogen dwalen af. In gedachten zijn ze al bij de harde drums, smerige riffjes en uitgesponnen gitaarsolo’s die ze zo gaan produceren. Loek komt snel aanlopen en trekt de gulp van zijn net iets te strakke broek dicht. Snel nog een zenuwplasje gedaan. Maar echt zenuwachtig lijkt hij niet meer. Hij trekt zijn shirt goed. ’Nou jongens, gas er op!’ De anderen volgen Loek één voor één door het gordijn. Geklap en gejoel is hoorbaar vanachter het zwarte laken. Langzaam valt de geluidsdichte deur dicht. Het is stil.

Benieuwd naar deze jonge gitaargoden? Binnenkort treden ze weer op – kijk voor alle data en updates hier.